مسعود عالمی نیسی؛ فاطمه یاوری
چکیده
طی سال-های اخیر سیاستهای جوان‌سازی جمعیت در ایران مورد توجه قرار گرفته است؛ اما دو دیدگاه متفاوت نسبت به تأثیر این سیاست نرخ اشتغال وجود دارد؛ یک عده افزایش جمعیت جوان را به علت عدم تعادل بین عرضه و تقاضا باعث افزایش بیکاری دانسته‌اند؛ و عده‌ایی دیگر معتقدند که چون نیروی جوان تحرک و جابه‌جایی بیشتری برای یافتن شغلی متناسب دارند؛ ...
بیشتر
طی سال-های اخیر سیاستهای جوان‌سازی جمعیت در ایران مورد توجه قرار گرفته است؛ اما دو دیدگاه متفاوت نسبت به تأثیر این سیاست نرخ اشتغال وجود دارد؛ یک عده افزایش جمعیت جوان را به علت عدم تعادل بین عرضه و تقاضا باعث افزایش بیکاری دانسته‌اند؛ و عده‌ایی دیگر معتقدند که چون نیروی جوان تحرک و جابه‌جایی بیشتری برای یافتن شغلی متناسب دارند؛ باعث افزایش فرصتهای شغلی توسط شرکت ها جهت جذب نیروی جوان میشوند. لذا در این پژوهش با هدف«بررسی نقش اندازه جمعیت نسل‌ها بر روی اشتغال ایران» و با استفاده از روش تحلیل ثانویه، جامعه آماری را که شامل افراد در سن فعالیت به تفکیک گروههای سنی(19-15سال...،64-60سال) در طی بازه زمانی1395-1350در سطح کشور میباشد؛ با تکنیک تحلیل دادهها مورد بررسی قرار داده؛ و با کنترل متغیرهای مستقل اقتصادی، جمعیتی و اجتماعی-فرهنگی در پی پاسخ به این سوال هستیم که آیا با افزایش جمعیت یک نسل اشتغال آن نسل کاهش خواهد یافت یا خیر؟ یافتهها نشان داد پس از کنترل متغیرها، نه تنها رابطهی معکوس بین جمعیت و اشتغال نسل‌ها وجود ندارد؛ بلکه در گروههای سنی39-35سال، 44-40سال، 59-55سال و 64-60سال رابطهی مستقیم و قوی و در سایر گروههای سنی رابطهی معناداری مشاهده نمیشود.
