سیدرضا جوادیان؛ پیمان فتحی؛ نسرین بابائیان؛ مهناز فرهمند
چکیده
تقدیرگرایی باور به تأثیر یک قدرت مافوق بشری یا نیروهای بیرونی مثل شانس در زندگی است. پزوهش حاضر با هدف مطالعه تطبیقی تقدیرگرایی در افراد دارای معلولیت و افراد غیر معلول انجام شد. این پژوهش از نوع پیمایشی بود. تعداد 400 نفر شامل 200نفر از معلولین جسمی حرکتی، فلج مغزی و نابینا و 200 نفر افراد غیر معلول شهر یزد در سال 1397 انتخاب شدند. برای انتخاب ...
بیشتر
تقدیرگرایی باور به تأثیر یک قدرت مافوق بشری یا نیروهای بیرونی مثل شانس در زندگی است. پزوهش حاضر با هدف مطالعه تطبیقی تقدیرگرایی در افراد دارای معلولیت و افراد غیر معلول انجام شد. این پژوهش از نوع پیمایشی بود. تعداد 400 نفر شامل 200نفر از معلولین جسمی حرکتی، فلج مغزی و نابینا و 200 نفر افراد غیر معلول شهر یزد در سال 1397 انتخاب شدند. برای انتخاب افراد معلول از روش نمونهگیری سهمیهای در دسترس و برای انتخاب افراد غیرمعلول از روش نمونهگیری خوشهای سیستماتیک استفادهشد. ابزار گردآوری دادهها، مقیاس مسئولیتپذیری احمدی آخورمه و همکاران(1392)، توانمندی پترسون و سلیگمن (2004)، نگرشهای ناکارآمد وایزمن و بک (1978) و پرسشنامه محققساخته تقدیرگرایی است. دادهها با استفاده از آزمونهای آماری تیمستقل، همبستگی پیرسون، تحلیل واریانس یکطرفه و آزمون رگرسیون چند متغیره در دو گروه مستقل مورد تحلیل قرارگرفت. میانگین تقدیرگرایی در افراد معلول3/48 و در افراد غیر معلول برابر با 45 بود. نتایج آزمون فرضیهها نشانداد که میزان تقدیرگرایی در افراد معلول بیشتر از افراد غیر معلول است. در افراد معلول بین تقدیرگرایی و متغیرهای مورد پژوهش از قبیل تحصیلات با سطح معناداری، سن، شدت معلولیت، نگرشهای ناکارآمد، توانمندیو مسئولیتپذیری، رابطه معنادار وجود داشت. درصورتیکه در افراد غیر معلول بین تقدیرگرایی و متغیرهای نگرشهای ناکارآمد و توانمندی رابطه معنادار مشاهدهشد، اما بین تقدیرگرایی و دیگر متغیرهای موردبررسی رابطه معنادار وجود نداشت. نتایج تحلیل رگرسیون نیز نشان داد متغیرهای نگرشهای ناکارآمد و توانمندی بیشترین تأثیر را بر تقدیرگرایی در افراد معلول و غیر معلول داشتهاند و 16 درصد از واریانس تقدیرگرایی را تبیین میکند.